Lek mulai udan ngene iki jare wong-wong akeh rejeki. Tak mripit ae alon-alon, lha yoopo, pas ngiyup hadak kepikiran lopis ambek cenile Mbak Tini. Wonge sinam, najaj e kane. Macak opo ae sarik genarone. Halabese warunge Bude Patimah. Podo, yo sarik pisan, tapi ngabyukan. Ndik kono yo kanyab wong jagongan ngipok.
Lhuk, lakok emar, antri hare. Wis gak popo, tak nan mburine ae, ngenteni sabar, Ambek tail-tail sing ukut. Ayas ndepis wanyik ero ae.
“Nang di ae, Tun, Suwe gak mrene rek. Sepurane ngenteni, akeh sing antri,” jarene. Awak oyi ae. Sitrag mosok ate ngroweng. Iku sopo nding warunge De Patimah rame ae, kok tau krungu suarane. Ooo… mangkane, blek e krupuk nglumpuk pisan ndik kono. Emar pekoro opo iku.
“Sakjane ngene. Kudune pak RW sak durunge mutusno opoae, kan kudu ndelok sik sembarang. Lek terus ngene iki, maleh kabeh isine bengkerengan. Kapan iko penumpang wis mulai nayamul, hadak saiki tambah soro. Ojok nyalahno lek arek-arek terus demo,” jare sing srongebe ketel.
“Suwe-suwe osi kukut dew… Kono enak uripe, awak sik nyekolahno arek papat hare. Ngono iku kok gak mikir yo? Ooh engkuk wargaku yoopo,.. Cobak de’e kongkon dadi kene, cek tau…,” jare situke maneh sing lakenan. Lapo Bambing kolem ae. Lhok en nangdi di kaos kutangan. Keleke osi koyok barongan.
“Lek ayas yahh… Nangdih ae ndak masalah. Ate numpak angkot, ngohjek, terus opo ikuh? Gohjek a…? Podoh ae. Masiyoh onok cikar yo numpak cikar… Lek ngaceb ndelok sik, sing mancal sopoh. Lek Pi’i kadit. Ayas tau numpak kacebe Pi’i, ndik dun-dunan iko, kacebe njombat… numplek. Awak mencelat ndlosor, raikuh babras kabeh. Pi’i isoh mencelat ublem got. Arek sempel iku, nyetir ngawuttt… ngganthengku kalong wis malean.” jare Ngimbab crito sak gayae. Kabeh iso kekel.
“Ente lek ngablak ganok hubungane blas, Mbing. Masiyo gak brabas ancen asline raimu koyok watu,” jare Bendhot. Bambing osi melok kekel hare.
“Ngene lho yo. Kera-kera ini sambat pekoro onok onlen-onlen iku lho. Kok moro-moro onok. Begitu tewur ngene iki, sakjane yo podho kagete. Sakjane ganok sing salah, Situke kroso terancam sandang pangane, lah situke yo gak halas wong onok peluang njambut gawe. Rejeki ancene sing ngekei Gusti Allah, kabeh oleh… sopoae. Cumak terus RW ne sing kadit nes. Kudune, ate ngetokno sembarang ijin, iku kudu ndelok-ndelok sik. Diperikso sik ta, sak piro mudarate, sak piro manfaate. Pemimpin kudu ati-ati, untung rugine gawe wargane kudu dirunding temenan. Nyerek yo nyerek tapi ojok tutup mata. Lek wis kejadian ngene iki, mecungul ae kadit,” jare Jon ambek.
“Tutup matah… Jon…Jon, sing jelas ngonoh lho… sanjipak… kik..kik..kik…” Ngimban nyamplak ae. Wisa, gegere didudul Jon.
“Masalahe koyok awak-awakan iki lak nguber setoran ta. Wis sembarang laham,” jare sing lakenan.
“Wanyok yoh nguber setoran om… Erweh yo seser… kik…kik…kik,” jare Bambing tambah kemekel. Liane osi gak iso ngrasakno kelakuane bledus iku. Jon mulai rodok mesem. Bendhot ledome metuek pisan.
“Iki mek rasan-rasane wong akeh ya. Ente-ente kabeh yo kudu iso nrimo. Kanyab warga sambat jare pelayanan sampeyan kadit sip, kadang pekoro tarip opo ngoper penumpang sak enake, Kadang kera halokes diinggati. Wis macem-macem unine, wong suarane warga. Iku yo kudu diakoni, iku rubahen. Sing numpak cek kroso kane, krasan, aman. Lak ngonoa, pren?” jare Bendhot. Bambing ate nggarap langsung dicekethem gulune ambik Bendhot.
“Yo iku kan gak kabeh, sam. Siji loro paling,” jare sing srongebe meles. ambek nyureni brengose terus, tapi yo sik njepat ae. Endik kadit genomo blas, yoopo wong umek ambek nowar.
“Sing perusahaan taksi iku yo ngono, yoopo karyawane cek gak gutap? Yo ndang nggaweo sing koyok onlen-onlen iku. Jaman moderen iku banter mlayune. Asli. Waktune iso entek gawe eker-ekeran ae,” Jon nutugno. Liane mek manthuk-manthuk, mbuh ngerti mbuh ngantuk.
“Kabyuken ae po’o,” hadak De Patimah nyaut.
“Ojok kolem-kolem sampeyan, de. Jare belajar sabar. Sik ta… Perusahaan sing nggawe onlen-onlen yo ngono. Yo ojok rikim ithab thok. Ublem omahe wong, terus moro-moro macul sawahe wong. Tapi yo yoopo, wong diijine sing nduwur-nduwur. Angel wis lek pekoro ithab-ithaban. Lek wani, lek lanang, yo bukak-bukaan. Wania Pak RW ngundang warga nang Balai RW, terus njelasno ijin opo unine kotrake yoopo. Terus biyen dasare opo ngekei ijin, setorane yoopo. Wani? Entenono linggis ngambang,” jare Jon.
Wadah, lek mulai serem ngene ndang tak entekno ae cenil iki. Lupise yo merdu hare. Kesusu-susu sampek ate kloloten.
“Nakamo sing enak, Tun. Koen ojok melok-melok. Tak gibeng lho lek gak mbok entekno. Aku biyen yo ngono, rodok nggeges. Deloken toko-toko roti tlecekan, iko. Wong dodol jajan model opo ae. Aku aco ae, Tun. Rejeki onok sing ngatur. Rombongku tak gae resik, pangananku tak gawe tambah enak. Adahe deloken, lho tak gawe moderen, mbois ya?. Aku tau saiki lek ngedoli ambek mrengut? No… no way… kadit, saiki kudu mesam-mesem…ngguya-ngguyu…,” Jare Mbak Tini gayae koyok penyanyi lawas. Paitun ngempet ngguyu ambek mbatin, yo pinter dakocan iki. Lambene gaya cenil dicakot. Hadak Bambing mbengok tekok warung halabes.
“Cenil kloponeh… ngetan lupisehhh..,” Untune osi koyok cecek-cecekan. Rambute koyok horog-horog. Des iku.(Idur/Yei)